|
|
ШОИР ВА ШОҲ |
|
|
***
Сарбуриҳои тӯдаи бесар,
Соҳиби дину рутбаи афсар;
Ҳеҷ охир надошт…
Вовайло –
Аз замин мерасид то ба само.
Аҳли Эрон ҳама амон меҷуст,
Лек теғи амир ҷон меҷуст.
Пас гурӯҳе бурун шуд аз пирон,
Сӯи Темур шуда замингирон.
Арз карданд, к-эй шаҳи олам,
Аз ҳазор мабод умрат кам!
Аҳли Эрон, шаҳо, амон ҷӯяд,
Пиру барно туро дуо гӯяд…
Шаҳ ба ҷои амон фармон дод,
З-он сари чопарон ба хок афтод.
Мардум аз ин умед даст шустанд,
Пас аз он чораи дигар ҷустанд.
Роҳӣ карданд баъд аз ин тифлон,
Буд бар гардани ҳама қуръон.
Он китоби муқаддасе, гӯё
Банд бинмуда маҷраи дарё.
Он китобе миёни оташу об
На бисӯзад, на тар шавад, на хароб.
Шоҳи оташмиҷози пурдаҳшат,
Маснадорои марги пурваҳшат
Гуфт: «Ин қавмро сари бозист!
Шоҳу атфолро чӣ дамсозист?!
Дод фармон:
- Гулхан афрӯзед,
Ин ҳаромзодагонро сӯзед!
Тифлҳо бо китоби пайғамбар
Пеши чашмам шуданд хокистар.
Чораи дигаре набуд гӯё,
Халқ сарсону шаҳр пурғавғо.
Кас умеде надошт як рӯзе
Бас шавад сарбуриву хунрезӣ.
Кафо||Ба пеш
|
|
|
