|
|
ЁД
Барои акои Анвар
То номаи сиёҳи ту омад ба номи ман,
То хати ҷанг тира шуд роҳи паёми ман.
Пайроҳае, ки сӯи ту мебурд, кӯр шуд,
Сарчашмае, ки таъми туро дошт, шӯр шуд.
Дар назди чор хоҳари гирёну музтарам.
Кардам сафед номаро чун мӯи модарам.
Гуфтам сафед номаро, фолам сафед шуд,
Пайғоми охирини ту ногаҳ навид шуд
Омад хабар, ки омадӣ, бе чопар омадӣ,
Сарвақти худ расидию аз дар даромадӣ.
Чун роҳи рафту омадат роҳи дароз буд,
Дарвоза чун кушодани дунёи роз буд…
Бахти баланд - сурати қади баланди ту,
Фарёди бахт - шиҳаи аспи саманди ту.
Дар остона хам шудӣ, кошона паст буд,
Баҳри саодате, ки туро сарпараст буд.
Захме ба тоҷгоҳи ту дидам чу моҳи нав,
Бар номаи сиёҳи ту дидам гувоҳи нав.
Дар ҷабҳаат нишонаи қоши дугона буд,
Дар синаат ситорае аз нордона буд…
Эй посбони умри ман, эй осмони ман,
Эй қаҳрамони зиндаи ҳар достони ман,
Захми сари баланди ту шуд сарнавишти ман,
Моҳу ситора медамад шабҳо зи кишти ман!
Сарбози пири ман,
Оғози шеъри ман!
Ҳар бор шиква мекунӣ аз дарди нимсар,
Аммо чӣ чора, аз он ҷанги пурасар
Ними замину ними замон дард мекашад,
Сайёра давр мезанаду дард мекашад.
1973.
|
|
