|
|
ЗОИНДАРӮД
Зоиндарӯд, меравӣ, ҳамчун суруди ман,
Чун ханда аз даҳан,
Чун навҳа аз сухан.
Савти Аҷам зи ларзаи мавҷи ту медамад,
Ё аз вуҷуди ман?
Бишнав суруди ман:
Мо ин ҷаҳони ташнаро бас об додаем -
Аз оби рӯи хеш,
Аз оби ҷӯи хеш.
Аз оби лаъл мо лаби хубон кушодаем,
Бо шеваи дарӣ,
Бо шеъри ховарӣ.
Хушкидаем ҳамчу Зарафшон ба роҳи хеш,
То даштҳои паст
Гаштанд гулпараст.
Шаҳрӯди поки мо, ки Бухорост мадфанаш,
Чун беасар шавад,
Дунёи зар шавад.
Даҳрӯди шеъри мо*, ки ба дарё расидааст,
Овози ӯ ба гӯш,
Овозааш ба гӯшаи дунё расидааст -
Аз рӯдҳо дуруд.
Зоиндарӯд, духтари зебои кӯҳсор,
Оби ҳаётбахш,
Рӯҳи наҷотбахш,
Ҳоло туро ба ташнагӣ чун ашки духтарон
Афлок мехӯрад,
Ё хок мехӯрад.
1971.
|
|
