МУЛОҚОТИ ЯКУМ ВА ДУЮМ

Саҳар шуд, шаҳр ҳам омад ба таҳрик,


Мунаввар шуд фазои кӯҳи тоҷик.


Ба тан пӯшида ҷелак,— ҷомаи суф,


Дигар ташвишҳоро монда мавқуф,


Фитодам дар ҷаҳони серҷанҷол,—


Ба дунёи пур аз фарёди атфол.


Чи дар хона, чи дар раҳрав — каридор,


Ба гӯшам мерасид овози бисёр.


Яке фарёд лӯлакпеч мезад,


Дигар поро ба по бе ҳеҷ мезад.


Яке чашмони худ накшода ҳоло


Ғизо меҷуст во карда даҳонро.


Рақамҳо — нумраҳо буданд авезон


Ба дасти дӯстрӯ гирянда хурдон.


Садое, ки ба ҳар як тифл хос аст,


Ба модар з-аввалин соат шинос аст.



Чӣ сон нашносад овози дилашро?


Давоми умр, парвози дилашро?


Ба модар нури чашмон аст фарзанд,


Даванда реша дар ҷон аст фарзанд.


Гирифта доя тифлеро дар оғӯш,


Баромад аз даре мағрур, хомӯш.


Агарчи доя ҳоло худ ҷавон буд,


Валекин кӯдаконро меҳрубон буд.


Расад рӯзе ки худ фарзанд бинад,


Чу модар назди фарзандон нишинад.


Дилаш хоҳад, ки бошад шоду хурсанд,


Набинад ҳеҷ дарду доғи фарзанд.


Назар кардам ба тиллоранг мӯяш,


Ба чашмони кабудаш, сурх рӯяш.


Чунин духтар, чунин симои хушгил,


Кӣ медонад, киро хуш карда дар дил?


Дар ин хона — таваллудгоҳи инсон


Нигаҳ кардам ба рангоранг тифлон,


Яке бе мӯй буду сап-сафедак,


Дигар мӯи сияҳ буд печ-печак.


Яке ором, дигар бесаранҷом,


Яке шакле гирифта, дигаре хом.


Ба хона, аз қафои як тиреза,


Нигаҳ мекард марде бо ситеза.




Ба кин мӯи лабашро тоб медод,


Қасам бар хулқу бар одоб медод,


Кушода чашмро чун шоҳкоса,


Занашро таъна мезад он. Хулоса,


Ба ман гуфтанд, ки аз зан қимоб аст.

Зи духтар зодани зан дар азоб аст.


Намехоҳад, ки бинад духтарашро,


Муборакбод гӯяд модарашро.


Ба дил гуфтам, ки: “Ҷоҳил мард будаст,


Тани моро нишаста гард будаст”.


Ба ҷои ӯ сано гуфтам худи ман,


Ба ин навзод духтарча, ба ин зан


Сано гуфтам ба занҳое ки имрӯз


Ба кори мамлакат ҳастанд дилсӯз,


Сано гуфтам ба фарзанди ҷигарбанд,


Ба ҳар як модари дорои фарзанд.


Яқин дорам, ки ин духтарчаи нав


Шавад фардо ба модарҳош пайрав.


Азизи халқ, донишманд гардад,


Ба кори судовар банд гардад.


Агар марде шавад пайдо ки онро


Кунад таҳқир, ранҷонад занонро,


Чунин номардро нодон шуморад,


Ба дарё ташна бурда, ташна орад.


Ба момо дӯхтам чашмони худро,


Гирифтам дар шиканҷа ҷони худро.


Рухи момо ба чашм осуда бинмуд,


Нигоҳе карду лаб бо ханда бикшуд:


Падар гаштед як тиллописарро,


Муборакбод мегӯям падарро.


— Саломат модараш? — ҷонаш раҳо ёфт,


Ба бахташ кӯдаки олампано ёфт,


Ман аз шодӣ зи ҷо ҷастам, паридам,


Рухи фарзанди навзодам бидидам,


Нахустин бор бишнидам садояш,


Дари дилро кушодам ман барояш.


Даҳан во карда меҷунбонд лабро,


Ба дил мекард ҷо ишқи насабро


Маранҷ аз ман ту, эй додои духтар,


Ки додам ман туро дашном яксар.


Туро духтар маро бошад писар шуд,


Барои мову ту як ид сар шуд.


Кӣ медонад, ки як рӯзи мусоид,


Қудои ҳамдигар хоҳем гардид.


Писарро пешкаш кардам ватанро,


Диёри дилписанди хештанро,


Замини сабзранги тоҷиконро,


Садои рӯдҳои зарфишонро,


Чарогоҳони пур аз молҳоро,


Саодатбахш моҳу солҳоро,


Деҳоту шаҳрҳои нав ба навро,


Ба ҳусн аз боғҳо бурда гаравро,


Фаровонмеҳнатӣ,нону намакро,


Суруди рафта то авҷи фалакро.


Ба ӯ ман ҳадя кардам манзиламро,


Чароғи нурпоши маҳфиламро.


Умеду орзу, омоли худро,


Пур аз саъю ҷадал иқболи худро.


На танҳо кард онро бахт оғӯш,


На танҳо зиндагӣ бӯсид пурҷӯш,


Ҳанӯз онро дучор ояд заду хӯрд,


Ба ӯ ояндаро бояд ки биспурд.



Писарҷон, чун кушоӣ дидагонро,


Ба чашми хештан бинӣ ҷаҳонро.


Ту ҳам фарзанди шарқӣ, Осиёӣ,


Валекин Осиёи пурсафоӣ,


Ту ҳоло хоб кун,роҳат нафас гир.


Бизан фарёдҳову нӯш кун шир!


Ман акнун меравам, поезд ояд,


Мулоқоти наве дар пеш бояд.


Мулоқоти наве бо пирамарде,


Адиби озмуда ҳар набарде.


Кӯҳансоле, ки дида ду замонро,


Ғаму андӯҳу шодии ҷаҳонро.


Кӯҳансоле, ки дил пур аз умед аст,


Раҳаш монанди мӯҳояш сафед аст.


Кӯҳансоле, ки донад Осиёро,


Ба гӯшоянда аз ҳар дил садоро.


Садои Осиёро хуб донад,


Худ ӯро Осиё маҳбуб хонад.

МУЛОҚОТИ ДУЮМ

Агарчи дар забон аз рӯзи аввал


Ба расмият ҳама гӯянд вокзал,


Валекин ман ба навъи тоза гӯям,


Ба шаҳр онро дару дарвоза гӯям.


Аз ин ҷо шаҳри моро ибтидояст,


Ба шаҳри мо аз ин ҷо рафтуояст.


Душанбе мисли боғи тоза сабзид,


Ба шаҳри нозанин монанд гардид,


Ба ҷӯш омад аз ин ҷо зиндагонӣ,


Ба ин ҷо аз Россия меҳрубонӣ:


Нахустин мех, оҳан шиша омад,


Нахустин чӯб ҳам аз беша омад.


Дар ин ҷо Тоҷикистон кард оғӯш


Бародар халқҳоро гарм, пурҷӯш


Ба ин ҷо дӯстӣ омад ба тоҷик,


Ба ин ҷо омад аз ҳар сӯй табрик.


Ба ин ҷо ҳолдон Куйбишев омад,


Ба наздаш косибу деҳқон баромад.


Вакили партия овард табрик


Ба муздурони кӯҳистони тоҷик.


Расидам ман ба ин дарвозаи шаҳр,


Шунидам васфи шаҳр, овозаи шаҳр.


Аз ин дарвоза модарҳо ба ҳар сӯ,


Гуселонанд фарзандони дилҷӯ.


Яке гардан ба гардан монда бо дӯст,

Дигар ғарқи ҷамоли ёри некӯст.


Дар ин ҷо пойтахт омад ба дунё,


Дар ин ҷо оҳи мо гардид боло.


Дар ин ҷо сар шавад дидорбинӣ,


Дар ин ҷо унсгирию қаринӣ.


Дар ин ҷо ашки васлу ашки ҳиҷрон,


Дар ин ҷо ошиқон хандону гирён.


Дар ин ҷо роҳпоӣ, интизорист,


Барои дӯст ҷону дилсупорист.


Дар ин ҷо бӯсаҳои нарм бинӣ,


Дар ин ҷо ноз бинӣ, шарм бинӣ.


Аз ин ҷо шаҳри мо овоза дорад,


Чунин вокзал, чунин дарвоза дорад.


Ба ёдам ҳаст даврони амирӣ,


Ҳисори кӯҳна — маъвои асирӣ.


Ҳисори кӯҳна ҳам дарвозае дошт,


Ҷафову ҷаври беандозае дошт.


Дар он ҷо дасти хунин буд боло,


Фалак мекард аз ин даст парво.


Дар он ҷо мадраса, масҷид ҳам буд,


Намозу рӯзаву таҳдид ҳам буд.


Дар он ҷо одамон бозор диданд,


Дар он бозор банду дор диданд.


Дар он ҷо қалъаи ҳокимнишин буд,


Замин ҳам аз фишори он ғамин буд.


Ба зери қалъазиндон кор мекард,


Ба одам во даҳан чун ғор мекард.


Ту аз дарвоза ҳайрон мегузаштӣ,


Ба хун оғушта нолон мегузаштӣ.


Дар он ҷо каллабур дарвозабон буд,


Хироҷи мамлакат ҷон буд, ҷон буд.


Дар он ҷо фитнагар найранг мекард,


Бародар бо бародар ҷанг мекард.


Дар он ҷо сарзамини офтобӣ


Ниҳон мегашт дар хоки харобӣ.


Дар он ҷо дуд аз вайрона мехест,


Фиғону нола аз ҳар хона мехест.


Дар он ҷо қадри кас помол мегашт,


Ба ҳоким вақф молу ҳол мегашт.


Фиристоданд амирони Бухоро


Ба он ҷо ҷаҳл ҳам ҷабру ҷафоро.
r> Валекин дар иваз аз камбағалҳо,


Талаб карданд асбоби тарабро.


Амир аз ранҷи мо ганҷина месохт,


Ба қасри зулм нав-нав зина месохт.


Равон шуд зар ба он ҷо дона-дона,


Ба мисли ашки мо бо ҳар баҳона.


Ба он дарвоза каргас лона мемонд,


Аҷуз аз девҳо афсона мехонд.


Дар он ҷо рӯди кӯҳӣ дар фиғон буд,


Фиканда дар ҷабин чинҳо равон буд.


Сари худро ба санги хора мезад,—


Ба ёди мискину бечора мезад.


Дар он ҷо бенаво буданд мурғон,


Гурезон оҳувон аз чашмасорон.


Ба ҳоли одамон саг нола мекард,


Ба саҳро доғ дар дил лола мекард.


Ба ёдам ҳаст, дар бозору майдон


Халойиқ борҳо бардошт исён.


Адолатҷӯ, ҳақиқатхоҳ мешуд,


Ғазабнок аз ҷафои шоҳ мешуд.


Амон ҷустанд мардум аз амирон,


Вале гаштанд дар ин роҳ қурбон.


Ба халқ омад мадад, дарвоза во шуд,


Бинои зулму бедодӣ фано шуд.


Ба он ҷо лашкари озодӣ омад,


Насими навбаҳори шодӣ омад.


Ба болои сари мо зад шарора,


Ба ранги сурх ҷоноҷон ситора.


Фақирон зиндагӣ аз сар гирифтанд,


Далерон роҳи фатҳовар гирифтанд.


Адиби мо ҳам аз нав зинда гардид,


Ба мисли чашмаи ҷӯшанда гардид.


Фиканд аз дӯш дунёи куҳанро,


Гирифт аз пою аз гардан расанро.


Ба нури субҳи озодӣ назар кард,


Ба васфи нури оламгир сар кард.


Ба дарди халқ, дарди худ даво ёфт,


Нафас озод гиранда ҳаво ёфт,


Яроқашро мубориз аз қалам кард,


Ҳақиқатро, тамаддунро алам кард.


Адиб аз қатра ҳам тобандатар шуд,


Қиёми халқ — дарё, ӯ гуҳар шуд.


Ман инро интизорам, интизорам,


Ба дарвоза — ба вокзал чашмдорам.


Қатор омад вагон, поезд омад,


Ба ҷони интизорон ҷон даромад.


Ду чашми ман ба дарҳои вагон шуд,


Мана, аз дар адиби мо аён шуд.


Намоён гашт фарзанди Бухоро,


Ҳамон тавре, ки дидӣ дар “Алифбо”,


Сафедӣ ришро ишғол карда,


Танашро хастагӣ беҳол карда.


Валекин дил ҷавон, пурҷӯш сина,


Асо дар даст по монад ба зина.


Қариб аз нур монда чашмҳояш,


Шуда ларзон садояш, дасту пояш.


Адиби хешро оғӯш кардем,


Заданҳои дилашро гӯш кардем,


Ба устоди қаламкаш дод пайғом,


Тамоми шаҳр аз ҳар як дару бом.


Салом омад, дуруд омад ба Айнӣ,


Саломи чун суруд омад ба Айнӣ,


Муяссар шуд маро дар як саҳаргоҳ,


Ки бинам рӯи ду инсони дилхоҳ.


Яке фарзанди ман, навзоди ман буд,


Дигар панди ману устоди ман буд.