Одам наям, эй рӯди Зарафшони зарафшон,
Гар аз ту ба ҳар нийятам ибрат напазирам.
Ҷомаи мотам напӯш.
Гул кун, эй ояндаам, дар дигарон
Алвидоъ, эй мардумон, хоҳам мудом
Бар шумо рӯзи хушу ҷашни мурод,
Хайр, хайр, эй изтироби савти “Наврӯзи Аҷам”
Хайр, эй чашмони чори модарам.
Хайр, эй ду милаи марғуладори дилбарам,
Ҷомаи домодии манро ту пӯш, эй додарам!
Фиканда аз пасаш лахча, “Раҳат бодо сияҳ!”-гӯён.
Ҳамин аст, эй бародар,
Инак ману дифоъи ту, эй модари Ватан,
Ман дар паноҳи ту,
Ҷумла дар кӯи ғарибӣ хок гаштанд эй дареғ,
Орзуҳошон дар ин ҷо санг басту кӯҳ шуд.
Зи дасти сарнавишти хеш – аз тақдири пешонӣ
Паноҳ овардӣ дар куҳсор, эй марди куҳистонӣ.
Кӯчаи ӯро ба номи ман гузор,
Эй Душанбе, пойтахти бахти ман, Саҳифаи 1/72 |
Роҳнамо
Зиндагинома
