I

Духтари ҳиндӣ адолатхоҳ шуд,
Аз баду неки ҷаҳон огоҳ шуд. 

Ҷустуҷӯ мекард он инсофро,
Осмони софи кӯҳи Қофро, 

Олами аз шӯру ғавғо покро,
Рӯҳпарвар, тозаву тар хокро. 

Дӯстиро, чеҳраҳои бозро,
Бомдоди рӯзи некоғозро. 

Чашми ақли худ ба одам чун кушод,
Аз ҷафобинӣ ба дод омад, ба дод.

Рӯи он мисли гули пажмурда шуд,
Дар даруни сина дил афшурда шуд. 

Рӯз аз рӯз об мешуд мисли мум, 
Ғам ба ӯ мекард чун оташ ҳуҷум.

Чун ба дар мебаст чашми интизор,
Ёд мекард аз суханҳои Тагор:

“Ҳар қадар занҷир гардад тангтар,
Тоб вақти кашмакаш н-орад дигар”. 

уд ба худ мехонд “Банда Матарам”1
“Оби Ганга ошиқи хокистарам” 

Кӯҳи сабр акнун чу вулқон гашта буд,
Чашми дарёи хурӯшон гашта буд. 

Ҷандбибиро2  ба хун оғушта дид, 
Дар муқобил душманонро кушта дид. 

Хост чун боде, ки ояд аз дара,
Дар биёбон паҳн гардад яксара. 

Аз дамаш рӯбад хасу хошокро,
Пок созад, пок рӯи хокро. 

Духтари ҳиндӣ адолатхоҳ шуд,
Аз баду неки ҷаҳон огоҳ шуд. 

Аз нишастан, сабр кардан ор кард,
Хешро дар кӯчаву бозор кард.