II

Кулбаи вайронаро партофт, рафт,
Бахти нопайдои худро кофт, рафт. 

Кӯчаву бозор пур буд аз гадо,
Аз гапи “бахшишу” аз дарвешҳо. 

Тарк карда одамон Банголаро,
Ҳавлию гову бузу бузғоларо. 

Мурғҳо гардида беҳолу карахт
Бе ғизову дона дар шохи дарахт. 

Ҳиндӣ аз дасти мусулмон дар азоб,
Худ мусулмон аст бо ҳоли хароб. 

Як ҳавову як замину обро, 
Як макон, як ҷои хӯрду хобро,

Як ғаму андӯҳро, як дардро,
Як садои дил, як оҳи сардро, 

Ғайр-бевиҷдон ба ду тақсим кард,
Мамлакатро ҷои хавфу бим кард. 

Духтари ҳиндӣ ба ҳар сӯ чашм дӯхт,
Ҳар нигоҳаш чун шафақ афрӯхт, сӯхт. 

Монда буд хомӯш тӯпи “Замзама”1 
Гӯшро кар карда “Султон Ҷамҷама” 

Дид он тӯфони моҳи Ҳутро,
Ҳам кафан, ҳам гӯр, ҳам тобутро. 

Шуд ба чашмаш мисли иблиси палид
Сояи ғафси Маунбетен1  падид.

Духтари ҳиндӣ адолатхоҳ шуд,
Аз баду неки ҷаҳон огоҳ шуд. 

Кард аз Лоҳури пурдаҳшат фирор
Чун рамида сайд сӯи кӯҳсор. 

Орзӯи гӯшаи Кашмир кард,
Шиква аз бераҳмии тақдир кард. 

Хост хилватгоҳ дар вайронае,
Бутпарастию ибодатхонае.