III

Хост, ки дигар набинад рӯзро,
Чеҳраи бадхоҳи оламсӯзро. 

Хост пӯшад рӯйро аз офтоб,
Чун маҳи афтода дар зери саҳоб. 

Нашнавад бо гӯш фарёди касе,
Ғингаси занбӯру овози хасе. 

Хост, ки маҳфуз дорад нангро,
Баста дар дил аз қаноат сангро. 

Рӯ ниҳад бар Шива1  бо аҷзу ниёз,
Бошад он чун уд дар сӯзу гудоз. 

Монда духтар дастро болои даст,
Дар ибодатхона чандин маҳ нишаст.

Халқро машҳур нақли тоза шуд, 
Чун муқаддас духтаре овоза шуд. 

Карда дар бар пӯсти бабру паланг,
Гоҳ берун шуд ба дашти сабзранг. 

Гоҳ мисли соя дар шабҳои тор
Мулкро мекард он гашту гузор. 

Ҷустуҷӯ мекард қути лоямут,
То каме ором созад нафси худ. 

Аз тамошо чашм мепӯшид он,
Чун дили саҳро намеҷӯшид он. 

Лек дуздида дили онро ба худ,
Зинати Кашмир мафтун менамуд. 

Бод меовард аз “Боғи насим”2 
Дар саҳаргоҳон димоғашро шамим. 

Дасти рассоми табиат дилрабо,
Чун арӯс ороста Кашмирро. 

Кӯҳи барфин — оби ширин дорад он,
Чашмаву рӯди булӯрин дорад он.

Абр агар аз осмон борон диҳад,
Аз замин гул шаддаи марҷон диҳад.