II
				
Фақат куштам, задам,  хун рехтам ман,
Паёпай хоки золим бехтам ман.

Ту озодӣ, писарҷонам, ту озод!
Туро мурғи саодат бол бикшод.

Ба нафъи ту равон дар ҷӯй об аст,
Замин зархезу дурафшон саҳоб аст.

Барояд меҳр гарм аз қалби ховар
Барои диданат чун меҳри модар,

Шуда зикри забони халқ номат,
Ба ҳар ҷо менамоянд эҳтиромат.

Чаро номи ту Қодирпаҳлавон шуд?
Ба меҳнат чунки зӯри ту аён шуд.

Туро имрӯз чӯянвор тан ҳаст,
Ду дасти кӯҳкан, оҳаншикан ҳаст.

Ту аз даврону даврон аз ту розӣ,
Ватан дорад зи номат сарфарозӣ.

Чӣ гул кардаст айёми ҷавонет!
Чӣ хушбӯй аст боғи зиндагонет!...

Ҳаёт он қадр неъматҳо расондат,
Ки дигар ҳеҷ камбудӣ намондат.

Бароят лек як чизи дигар кам,
Ки онро орзу дорад падар ҳам.

— Падар, гӯед то фаҳмида гирам.
— Ту медонӣ, ки ман як марди пирам,

Ҷавонона намояд гарчи рӯҳам,
Вале чун оф