VI

Намоён шуд ба чашми субҳи шодӣ
Сияҳабре чу шоми номуродӣ,

Ки хасми фитнагар бишкаста паймон,
Шуда лабташнаи хун, гушнаи ҷон,

Ҳуҷум оварда бо оташфишонӣ
Ба тасхири ҷаҳони комронӣ.

Саҳаргоҳон баромад деви бадмаст
Ба болои сари мо теғ бар даст.

Ба рӯи ин Ватан-ин бахткавкаб
Хатар наздик шуд ҳар рӯзу ҳар шаб.

Сипаҳсолори модар хашм афтод,
Ба ҷанги беамон фармони худ дод.

Рафиқу дӯстонашро садо кард,
Садо дар пешгирии бало кард.

Садо аз пойтахт, аз Маскав омад
Садои раҳбари асри нав омад.

Садои раҳбаре, ки рӯҳи халқ аст,
Шарики шодию андӯҳи халқ аст,

Садои раҳбаре, ки халқ бо вай
Намуда роҳи чандин фатҳро тай;

Садои раҳбаре, ки дар дили халқ
Нишаста чун умеди комили халқ.

Ба одам гуфт хоки кишвари бахт,
Ки: “Гар ту дӯст медорӣ маро сахт,

Агар хоҳӣ, ки бо ман зинда бошӣ,
Ҷавонбахту чу гул дар ханда бошӣ,