Дар ҳар қадами умр чу оби ту давидам,
Аммо чу зи ту суде наяфзуда зи дастам.
Имрӯз зи ту хонаи ҳар деҳа мунаввар,
Шодобу зарафшон шуда ҳар дашту биёбон.
Одам наям, эй рӯди Зарафшони зарафшон,
Гар аз ту ба ҳар нийятам ибрат напазирам.
Хоҳам, ки ба ҳар ташналаби сулҳу амонӣ,
Чун оби ту соф оби амонӣ бирасонам.
Боз бо чашмони бозигар харидорони ҳусн
Ҳусни ҳар хушдорро бармекашанд.
Дигар онро нахонам пеши ҳар кас,
Дигар бо он насозам худписандӣ.
Чида-чида меравам гулҳои раҳро.
Саргузашти хешро дар ҳар сари раҳ чида, мемонам.
Посбони ҳар чароғи мурдаям,
То ки рӯзе соҳибаш ояд, варо созад фурӯзон.
Ба мисли содадузде, ки ба даст афтад шаби маҳтоб.
Замин аммо, агар коранд, ҳосил медиҳад ҳар сол
Дигар расму таомулҳои аҷдодӣ фурӯ мурданд,
Ки баҳри пойдорӣ ҳар яке муҳри худоӣ дошт. Саҳифаи 1/71 |
Роҳнамо
Зиндагинома
