Ҷӯй, Офтоб, манзили хеш аз диёри ман,
Ҷои арӯси лаълрухат аз канори ман.
Ҳарчанд асрҳо ба ҷаҳон нур додаӣ,
Аммо ту дидаӣ самарат дар баҳори ман.
Нурат, ки дар фазои ҷаҳон сайр мекунад,
Кай дида чун фазои нави беғубори ман?
Сабзидану шукуфтани гулҳои орзӯт
Танҳо муяссар аст дар ин лолазори ман.
Дар базмҳои ман ту ба рақс о, ки умрбод
Ҷӯр аст дар ҳавои ту чангу дутори ман.
Ҷорӣ намоӣ аз сари мо шӯълаҳои хеш
Монанди обҳои сари кӯҳсори ман.
Эй офтоб, гирди ту ҷамъанд зарраҳо,
Чун донаҳо ба хирмани маҳсули кори ман.
Рухро даме ки вақти саҳар боз мекунӣ,
Созам гумон зи парда барояд нигори ман.
Умри дарозу роҳи сафеде, ки соҳибӣ,
Омад дар ихтиёри ману раҳсипори ман.
Маҳкам шудаст тори муҳаббат миёни мо,
Ин буд умеду матлабу ин буд шиори ман.